Gördüğümüz sokak, mahallemizin şehrin yeni kısmından eski kısmına giriş noktasıdır. Bu yolun sağında ve solunda bulunan evlerde halen günlerimize kadar ikamet edenlerin çoğu hristiyandır. Bunun anlamı bir ''GETO'' kapısı olduğu KESİNLİKLE değildir. Bunun anlamı aslında bir sırdır, yıllardan beri iki medeniyetin bir arada nasıl geçinebilmemin içinde saklıdır. Bizlerden önce (bu sayfayı takip edenlerin en yaşlısı kim ise, ondan bile öncekileri) bu verimli topraklarda yaşıyan iki farklı dine ibadet eden kişiler, buğünkü kişilere örnek olmalıdır. Nasıl başardıklarını az ya da çok biliyoruz. Herkes dedelerinden ninelerinden hikayeler dinlemiştir. Bize kalan mirasları, onların yaşadıklarına kulak asarak bu arkadaşlığı daha da ilerletmek tir.
Fotoğrafta başka bir ilgi çekici ise ''sakin''dir. Bu kişi çok büyük bir tartışma açabilir. Tartışma derken daha çok kimliğinin tespiti hakkında olacaktır. Çoğumuzun aklına eminim ki bir kişi hemen geliyor, o da Eminabi'dir. Eminabi derken hangisinden bahsettiğimide anlıyorsunuz, ama anlamayanlar için yazıyorum, Semihaabla'nın eşi ve Meliserabla'nın babası. Hani birisin evini tarif ederken deriz ya ''Arenmahalle'ye çıkarken Eminabi'nin köşesini dönerken'', işte o kendisi. Eminabi mahallemizin yerlilerindendir ve ailesi herkes tarafından saygı ile anılır. Tabii kesinlikle Eminabi olduğunu söyleyen birisi yoktur, varsa bize haber versinde biz de yazdıklarımızı doğrutalım.
Resimde görünen kim ise, bize bu mahallede istikamet edenlerin hayatlarınn acı çektiren bir açısını da gösteriyor, ve bu bir gerçektir. Sol kolunun biraz daha yüksekte olması, vücudunun verdiği ifade ve elinde çarşı çantası gibi görünen objekt bize ne demek istediğini anlamışsınızdır. Bu kıvırıklık mı desek, fıtıklık mı desek, anatomik belirti Arenmahallenin her bir ailesinde ve her bir evinde rastlanan bir ortopedi anormallik tir. Bu anormallikte yaşam tarzının belirtisidir. Bakmayın siz bugünkü günlerdeki araba çoğunluğu olayına, ama yirmi (20) yıl öncesi hepimiz bu diklikleri ellerimizde pazarlık dolusu çantalar ile tırmanırdık. Düşünebilirmisiniz, her Cumartesi, İskeçe pazarına inmek o kadar keyif verici bir yürüyüş iken, geri dönüşümüz ne kadar işkence olabilirdi? Kilolarla alınan yiyecekler yetmezmiş gibi, üzerine süsler, yeni giyecekler ve imkânı olanın oyuncaklarla dolu olan eller, bir de o yoğun yokuşa tırmanmak ne demekmiş? ''Ha Bismillâh'' ve... ilk durak Kemalabi'nin dükkânından sütte almak vardı. İkinci durak ''Eminabi'nin köşesi''. Ve son durak artık evlerimizn kapı önü. Nasıl düz kalır o omurga kemikleri söylermisiniz? Kaç kambur bilirsiniz?
Bu iki paragraf/olay/hatıralarda kalmak zorundayız çünkü daha paylaşılacak çooooooook fotoğraf/hatıra var. Ama unutmayın ki, bu ve diğer paylaşımlarımızın altına siz de kendi anılarınızı veya önerilerinizi yazabilirsiniz. Yazıyı okuduğunuzda tepkinizi göstermey unutmayın. Eğer bir reklâmada tıklarsanız yardım etmiş olursunuz, ve bundan dolayı desteğiniz ve takip ettiğiniz için sizlere TEŞEKKÜR ederiz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder